Terug van weggeweest

Haai!

Het is weekend, ik heb vrije tijd, dus: tijd voor een nieuwe blog! :)
Ik ga jullie vertellen over mijn trip met Ann en onze huisgenootjes Rachel, Lucy en Jennifer naar de mooie staat in het zuidwesten van India: Kerala.

Onze trip begon op mijn verjaardag, die daardoor erg bijzonder was! Na een nacht met weinig slaap tussen Indiase mensen in de tweede (van de acht!) klas van de nachttrein, kwamen we om vijf uur ’s ochtends aan in het stadje Coimbatore. Van hieruit zouden we de bus nemen naar onze eindbestemming Munnar. Echter, zoals wel vaker hier, bleek de reisinformatie van de Lonely Planet niet van toepassing, en ook de in Tamil aangegeven informatieborden konden we nog steeds niet ontcijferen. Dus gingen we algauw over op de Indiase manier van reizen, oftewel: vragen, vragen, vragen!
De tactiek is als volgt: eerst spreek je een stuk of vijf mannen met een buschauffeursuniform aan, noemt de naam van het plaatsje waar je heen wilt, en probeert dan aan hun reactie te peilen of ze echt begrepen hebben waar je heen wil, of dat ze maar wat staan te bazelen. Daarna vraag je enkele hoog opgeleid uitziende personen waarvan je denkt dat ze Engels kunnen (tip: mensen met bril!) en dubbelcheckt de verkregen informatie met hen. Heb je meer dan drie mensen die naar dezelfde bus wijzen, dan ga je de bus in, waar je voor de zekerheid nog even bij een stuk of drie mensen checkt of de bus wel echt daarnaar toe gaat waar jij heen wil. Geven ook zij een bevestigende wiggle (de hoofdbewegingen van de Indiaers zijn nog steeds moeilijk te interpreteren), dan kun je ervanuit gaan dat je goed zit.
Kortom, vijf buschauffeurs, drie mensen met brillen en enkele bussen later, hadden we de juiste bus gevonden. De bus bracht ons eerst naar Udumalpet, waar we overstapten op de bus naar Pollachi, om daar weer op de bus naar Munnar te stappen. De reis uitzoeken bleek niet het enige spannende te zijn; de busrit naar Munnar was zenuwslopend! De bus reed over kronkelweggetjes op de rand van hoge bergen, en de combinatie van a) een haastige chauffeur, b) geen vangrail, en c) mijn zitplaats links voorin de bus, maakte dat ik algauw besloot niet meer naar beneden te kijken; ik zweer dat ik op sommige momenten boven de afgrond zweefde! :O
Na een totale busrit van zo’n acht uur, kwamen we gelukkig veilig en wel in Munnar aan, alwaar we werden opgewacht door een horde Indiaers die allemaal ‘the best hostel in town’ voor ons in de aanbieding hadden. Na het bekijken van drie hostels gingen we voor de goedkoopste optie, en bij de rickshaw driver die ons voor de lunch naar een restaurantje bracht, regelden we meteen een jeepsafari voor die middag. En zo reden we nog op de middag van mijn verjaardag in een jeep door de omgeving, die prachtig was, en zo anders dan Pondicherry! We zaten nu middenin de bergen, het was een stuk natter en kouder, en we zagen bergen met groene bossen, theeplantages, stuwmeren en water-valletjes. We maakten een ritje door de jungle op een olifant, en – het ultieme verjaardagscadeau – we zagen wilde olifanten! :D Superbijzonder!

Omdat we in onze enige week in Kerala zoveel mogelijk wilden zien, boekten Ann en ik nog die avond een hike, en de volgende ochtend maakten we met een gids een vier uur durende hike door de bergen en theeplantages in de omgeving. Prachtig! En wandelen was de ultieme manier om dit prachtige landschap te ervaren!
Omdat de andere drie meiden het sneltreintempo van Ann en mij niet echt konden bijbenen en ze niet voorbereid waren op onze actieve plannen (tsja, een hike door de bergen gaat lastig op je slippers) besloten we op te splitten en elkaar later op onze trip weer te ontmoeten. Ann en ik namen nog die middag de bus naar Kumily, een superleuk en knus dorpje in de jungle, waar we twee dagen zijn gebleven.

De eerste dag bezochten we de Connemara Tea Factory, waar we een rondleiding door een theefabriek kregen. Superleuk! We leerden alles over hoe thee groeit (thee groeide oorspronkelijk aan bomen, maar om het plukken te vergemakkelijken werden de bomen zo gesnoeid dat het struiken werden), welke blaadjes waarvoor gebruikt worden (zo wordt groene en zwarte thee van dezelfde blaadjes gemaakt, en worden voor witte thee de kleine, jonge blaadjes geplukt) en hoe het fabricageproces verloopt. Het was bijzonder om te zien hoe simpel het fabriekje was; er was bijvoorbeeld geen lopende band, maar de theeblaadjes werden met de hand van de ene naar de andere machine gebracht. Het was ons ook algauw duidelijk dat ze het niet zo nauw met de veiligheidseisen stelde; we mochten alles aanraken, en op een gegeven moment drong onze gids er op aan om toch vooral onze neus in één of andere brullende machine te stoppen: “Kun je de thee goed ruiken!”
In Kumily maakten we verder kennis met twee eeuwenoude Indiase tradities: we kregen een heerlijke massage volgens de Ayurveda, de oudste geneeskunde ter wereld; en we bekeken een traditionele Kathakali dansshow, met prachtige klassieke outfits en makeup.

Tijdens onze tweede dag in Kumily bezochten we de Periyar Wildlife Sanctuary, een bekend wildpark van India dat deel uitmaakt van Project Tiger (een project van de Indiase overheid om de tijgers van India van uitsterven te redden). In het wildpark wonen o.a. 50 tijgers en 1000 olifanten, en om 8 uur ’s ochtends gingen we met drie gidsen, een man met een jachtgeweer, en extra kousen tot onze knieën om ons tegen bloedzuigers te beschermen, op pad. Spannend!
De hele dag hebben we door de jungle gehiked, op een bamboevlot over het meer gevaren, en ondertussen genoten van al het moois dat we zagen. Tijgers en olifanten hebben we helaas niet gezien, maar wel apen, wilde zwijnen, eekhoorns, bizons, kikkers, heel veel vogels (o.a. kingfishers en neushoornvogels), en natuurlijk de prachtige natuur. Iets minder genoten we van de bloedzuigers, waarvan er echt duizenden in de jungle bleken te zitten, en waarvan er bij aankomst thuis één tussen mijn tenen zijn slag bleek te hebben geslagen. Die was dus door mijn schoen, de extra beschermkous, en mijn eigen sok doorgekomen! Jak! :O

Donderdag reisden we met de bus verder naar Allepey, waar we een grappig hostel vonden met kamers die geheel van bamboe waren gemaakt! Onze kamer hier was tevens de cheapste die we in India gehad hebben; de man begon bij 250 roepie (3,85 euro) maar na een goede afdingsessie van mijn kant (gewoon omdat het kan :)) kregen we de kamer voor maar 150 roepie (2,30 euro) per persoon! Relaxed!
In Allepey herenigden Ann en ik ons met onze huisgenootjes, en vrijdag deden we wat velen ‘het toeristische hoogstandje van Kerala' noemen: een boottocht door de backwaters. De backwaters zijn een netwerk van riviertjes die door een landschap van palmbomen, rijstvelden en kleine dorpjes krioelen, en wij bekeken dit alles tijdens een vijf uur lange boottrip. Ik moet eerlijk zeggen dat het hele gebeuren me een beetje tegenviel; het was zeker weten mooi, maar de reisgidsen scheppen hierover toch echt te hoge verwachtingen.

Zaterdag was onze laatste dag in Kerala, en hebben we de koloniale stad Kochi bekeken. Een leuke rickshaw chauffeur reed ons voor 80 roepie de hele middag rond in Fort Kochi, waar we o.a. de beroemde Chinese fishing nets, de Dutch Palace, en een kruidenmarkt bekeken. Uiteraard was de rickshaw chauffeur niet voor niets zo goedkoop, en na afloop van onze trip lieten we ons nog naar twee souvernirshops brengen zodat hij punten bij de shop owners zou verdienen.

Zaterdagavond ging ik met Ann naar de bios, en zondagochtend scheidden dan onze wegen. Op het vliegveld namen we afscheid en kozen ieder onze eigen incheckbalie: Ann klaar om naar huis te gaan; ik gereed voor mijn laatste vijf weken Pondicherry. En terwijl Ann via Mumbai terug naar Duitsland vloog, vloog ik als enige blanke in een propellorvliegtuigje naar Chennai. Van de natte moessons in het zuidwesten van India terug naar de zinderende hitte van het zuidoosten.

Terug bij Prime Trust in Pondicherry moest ik nog een paar dagen werken voordat het volgende festijn voor de deur stond: Henk-Jan! :D Maar daarover meer de volgende keer.

Heel veel liefs uit een nog steeds fantastisch India!

Judith