Houdoe zegt de koe

Dat was het alweer. Vandaag is de laatste dag van mijn stage bij Prime Trust. Tien weken India komen tot een eind.
Ik heb hier een fantastische tijd gehad. Wat een fascinerende ervaring om dit land mee te maken! Wat een intrigerende cultuur en bijzondere mensen!

Vooral de laatste weken voelde ik me hier echt thuis. De hectiek van de eerste weken (alles willen zien, overal foto’s van maken) viel weg, en ik heb echt een dagelijks leventje opgebouwd. Vooral met Lucy, mijn Britse collega, heb ik het supergezellig gehad: vele avonden brachten we door op één van de vele rooftop bars die Pondicherry rijk is, en we deden een vergelijkend warenonderzoek voor alle chocolate cakes in town. :) Ik heb scooter gereden (supercool! :)) en we hebben heel wat feestjes bij ons thuis gehad.
Ook met het personeel van Prime Trust heb ik de afgelopen weken echt een goede band gekregen. Het kantoor van Prime Trust was een maand lang onbruikbaar (de eigenaar van het huurpand wilde het zelf gebruiken gedurende de vakantie, en dan word je in India blijkbaar gewoon uit je pand gezet) en hierdoor werden alle activiteiten tijdelijk naar ons huis verplaatst. Dit betekende dat het personeel van Prime Trust een maand lang bij ons thuis rondliep en we de kans kregen ze echt te leren kennen. Het was wel even wennen om ’s ochtends in m’n pyjama mijn kamer uit te lopen en op weg naar de douche mijn manager en collega’s tegen het lijf te lopen, maar zoals met zoveel in India: ik kan er wel om lachen. :)
Van de grote groep vrijwilligers die er aan het begin van de zomer bij Prime Trust rondliep, waren er nog maar een paar over, en alles bij elkaar heerste er een heel gezellig en knus sfeertje in ons huis.
We hebben hele dagen met zijn allen in onze woonkamer doorgebracht; werkend aan tafel achter de laptop, slapend op de bank, lezend in de hangstoel, muziek luisterend op een andere stoel, kletsend op het trapje, Facebookend op de computers... En gedurende de hele dag werden we van heerlijke Indiase chai voorzien door onze collega Kookila.

Ik vond het superleuk om onze Indiase collega’s beter te leren kennen.
Rajesh, een superlieve, veel te zacht pratende jongen met “taking care of the volunteers” als hoofdtaak en een scooter waarop hij mij en Lucy altijd door de nauwe straatjes van Pondicherry naar de Self-Help Groups bracht.
Sophia, onze secretaresse a.k.a. Facebookfanaat die ik oprecht nog bijna nooit heb zien werken, maar die je met haar grote bruine ogen en stralende lach meteen voor alles vergeeft.
Dan Joseph, waarvan ik nog steeds niet zeker weet of ‘ie überhaupt op de loonlijst van Prime Trust staat, maar die hele dagen bij Prime Trust rondhangt, en die in het geheim met Sophia aan het daten is, hopend dat hun ouders hun relatie ooit zullen goedkeuren en ze kunnen trouwen.
Kookila a.k.a. Super Woman, met het minste salaris van iedereen, maar veruit de hardst werkende persoon bij Prime Trust. Kookila kan alles; ze maakt het huis schoon, ze doet onze was als we daarom vragen, ze maakt de beste chai van India, ze kookt fantastisch, ze versiert ons haar, ze heeft mijn hand en voet met prachtige henna kunst versierd… Jammer genoeg ziet haar man dat niet en wil hij haar verlaten - waartegen zij zich fel blijft verzetten omdat een alleenstaande vrouw ongeveer het laagste is wat je kunt zijn in de Indiase cultuur.
En dan is er natuurlijk onze superlieve manager Arasu, veel te goed voor de wereld, die overdag een baan heeft bij de Universiteit van Pondicherry, en al zijn vrije tijd aan het runnen van Prime Trust besteedt.
En als laatste de hond, met een moeilijk te onthouden Indiase naam, daarom also known as Doggie, die overdag op straat leeft maar ’s nachts graag op onze bank schuilt voor de regen. Doggie is superlief maar ruikt als een echte straathond; dus hebben mijn collega Nicolas en ik hem van de week op het dak van ons huis met shampoo gewassen.

Ik zal de relaxte sfeer van Prime Trust zeker gaan missen. Maar ik zal het contact met Arasu onderhouden en op de hoogte blijven van wat er gebeurt in de organisatie. Ook heb ik besloten het dochtertje van onze schoonmaakster Kookila te sponsoren; voor 150 euro per jaar kan zij naar school, en heeft ze in de toekomst hopelijk kans op een betere baan dan haar moeder.
Gisteren heb ik tijdens een speciaal voor mij georganiseerde staff meeting een afscheidscadeau gekregen, en Arasu bedankte me voor mijn harde werken, mijn toewijding en flexibele opstelling. Hij zei dat hij mij beschouwde als een asset voor de organisatie. :)
Ik hoop echt dat Prime Trust haar activiteiten in de toekomst kan uitbreiden en dat de droom van Arasu uiteindelijk werkelijkheid zal worden: een groot community center aan de rand van Pondicherry op een eigen stuk grond. Ik geloof dat mijn activiteiten een klein beetje aan de volbrenging van die droom hebben bijgedragen.

De afgelopen weken zijn er maar liefst zeven nieuwe vrijwilligers gearriveerd, en Lucy en ik hebben ze wegwijs gemaakt in Pondicherry. We hebben ze onze favoriete restaurantjes laten zien, het dichtstbij zijnde supermarktje aangewezen, ze meegenomen naar onze cocktailbar, en we hebben ze geïntroduceerd bij de veggie man, bij chicken noodle man, bij onze rickshaw driver, en bij de Ali Baba broekenman op de markt. Zoals altijd bij Prime Trust is het een komen en gaan van vrijwilligers, en wij geven nu het stokje door.

Gisteravond had ik een geweldige afscheidsparty met al mijn Pondy vrienden. Straks nog een laatste lunch bij één van mijn favoriete tentjes, afscheid nemen van mijn collega’s, en dan staat om drie uur de taxi klaar om me naar het vliegveld van Chennai te brengen. Ik word gebracht door de neef van Arasu, dezelfde man die Ann en mij tien weken geleden met een bordje “Prime Trust welcomes Judith Rietveld and Antoinet Abheiden” stond op te wachten in ons hostel in Chennai. Dat lijkt echt een eeuwigheid geleden.
Vanavond vlieg ik van Chennai naar Mumbai, vannacht van Mumbai naar Londen, en morgenochtend van Londen naar Amsterdam. Het wordt een lange reis; gelukkig komt mama me op Schiphol ophalen.

Ik heb genoten van de afgelopen tien weken. Het was overweldigend, inspirerend en af en toe onwerkelijk.
Ik kan me nu niet voorstellen dat ik over drie dagen alweer een presentatie over mijn scriptie zal staan geven op de uni in Rotterdam…!
Voorlopig is mijn hoofd nog vol van India.

India, Pondicherry, Prime Trust, I will miss you!

Voor de laatste keer,

Uit India,

Judith