The story of Jasmijn & Ali Baba

Helleu, Judy speaking here!
(Judith is in India te ingewikkeld :))

Een update van de afgelopen week!
Na mijn laatste blog hebben Ann en ik nog een dag doorgebracht in Mumbai. We zijn in een Hindoeïstische tempel geweest, waar we onder de indruk waren van hoe overtuigd de Indiaërs (volgens het woordenboek heten inwoners van India Indiaërs) hun goden aanbaden. Er werden veel bloemen geofferd en er stond een standbeeld van een koe - tot nu toe hebben we nog niet uitgevonden welke god deze koe verbeeldde - waarbij mensen allerlei dingen in het oor fluisterden.
We waren ook onder de indruk van de dhobi ghats, de plek van Mumbai waar alle was van de stad wordt verzameld om dat vervolgens te wassen in tientallen wasbassins (check de foto’s die snel zullen volgen op Facebook!).
In Mumbai hadden we tevens onze eerste taxiruzie, inclusief boos weglopen, een ons achterna rennende boze taxichauffeur, inmenging van de Indische politie, en een verzameling Indische toeschouwers! Kijk, we begrijpen best dat we als westerlingen in India afgezet worden, maar een verhoging van 20 naar 200 roepie vonden we toch wat te gortig. Gelukkig koos de Indische politie niet meteen de kant van de taxichauffeur (Ann en ik werden toch een beetje zenuwachtig van ze...) en uiteindelijk hebben we een consensus bereikt: 100 roepie voor de beste man. Hij niet blij, wij ook niet blij, maar goed. Probleem opgelost.
In Mumbai maakten we verder een wandeling over Chowpatty Beach, wat een mooi strand zou kunnen zijn maar dat helaas verpest is door de enorme hoeveelheden afval die er liggen. We hebben hier vaak geposeerd voor de camera, niet alleen voor de onze, maar ook voor die van vele Indiaërs om ons heen die ons blijkbaar wel interessant vonden!

Na Mumbai zijn we naar Chennai gevlogen, waarbij we van de aardige meneer aan de incheckbalie meteen twee plekken bij de nooduitgang van het vliegtuig kregen na het zien van onze lange benen. :)
Chennai leek op Mumbai: een grote, chaotische stad met veel verkeer, veel mannen en mooi gekleurd geklede vrouwen op straat, mooie tempels, en een vies strand. Wel viel het ons hier op dat er veel meer scooters en autorickshaws waren en we hebben geen krottenwijken gezien.
Tijdens onze eerste ochtend in Chennai leerden we gelijk de Zuid-Indiase eetgebruiken kennen. Na een eindeloze zoektocht naar een westers ontbijttentje uit de Rough Guide (Indiaas eten is heerlijk, maar van warm eten als ontbijt ben ik niet zo’n fan), besloten we uiteindelijk dan toch maar voor een Indiaas ontbijt te gaan. In een restaurant met bijna alleen maar Indiase mannen en een ober die eigenlijk te verlegen was om ons te serveren, keken we eens goed om ons heen. Want wat aten die Indiaërs raar! Eerst werd er voor ieder person een groot bananenblad opgediend, dat als bord diende. Dit bananenblad werd schoongemaakt met water, dat vervolgens op de grond werd geplensd. Verschillende obers serveerden verschillende ingrediënten van het gerecht op het bananenblad, wat vervolgens werd gehusseld en met de rechterhand naar binnen gewerkt. Gepraat werd er niet; zodra er eten op tafel stond, was het aanvallen! Je linkerhand gebruiken mag trouwens niet (die gebruikt men namelijk op het toilet) en ook raakt je hand je mond niet aan tijdens het eten. Wat een gedoe! Gelukkig kregen wij van onze ober maar liefst zeven (!) lepels bij ons eten..

Dinsdag werden we in Chennai opgehaald door een medewerker van Primetrust, de organisatie waar Ann en ik voor werken. Toen er een glimlachende meneer met een bordje “Primetrust welcomes Judith Rietveld and Antoinet Abheiden” in ons hostel stond, voelden we ons al helemaal welkom. En dat gevoel is alleen maar gebleven. Na vier dagen Primetrust in Puducherry kan ik maar één ding concluderen: Het is hier heerlijk! Ik denk dat die tien weken stage hier wel goed komen. :)

Puducherry is een laidback dorp aan de kust en er hangt een (voor Indiase begrippen) rustige en veilige sfeer. In tegenstelling tot de steden, worden we hier op straat vriendelijk aangekeken, en een verzameling honden, geitjes en koeien op straat bevestigt het dorpse gevoel. Ann en ik delen een kamer op de begane grond van het guesthouse van Primetrust, waar we al meerdere malen zijn gewekt door een loeiende koe voor ons raam!
Het kantoor van Primetrust staat een straat verderop, en hier houden we meetings met onze manager (die altijd minstens een halfuur te laat beginnen en die menigmaal worden onderbroken door inkomende telefoongesprekken die allemaal beantwoord moeten worden; alle Indiaërs zijn behoorlijk mobieltjesgeil!) en drinken we heerlijke Indische chai. Onze manager, meneer Arasu, is een superlieve Indiase man die openstaat voor nieuwe ideeën en blij is met alles wat we doen.

Onze eerste drie dagen hebben voornamelijk bestaan uit het kennismaken met de organisatie. Zo hebben we het microkredietkantoor bezocht en zijn we bij Engelse les in een jongetjesweeshuis wezen kijken. Ook zijn we mee op pad geweest naar een zogenaamde Self Help Group; een groep van ongeveer 15 vrouwen die via Primetrust een lening bij de bank heeft kunnen krijgen om bedrijfjes mee op te zetten. In het kleine huisje van één van de vrouwen werden we heel gastvrij ontvangen en kregen we zelfs een traditioneel jasmijnbloemensnoer in ons haar!
We hebben een infosessie gehad over de Indiase cultuur, en we hebben kennis gemaakt met de Indiase Primetrust staff en de andere internationale vrijwilligers (op dit moment zijn er naast Ann en ik nog vijf andere vrijwilligers).
Daarnaast hebben we de nodige inkopen gedaan deze week, want de kleren die we van thuis mee hadden genomen, bleken toch niet helemaal geschikt voor het Indiase bestaan. De Indiaërs zijn nog traditioneler dan ik dacht, en dus moeten knieën en schouders echt bedekt zijn en wordt strakke kleding niet echt gewaardeerd. Op de markt hebben we voor twee euro per stuk heerlijk wijde Ali Baba broeken gekocht, en ik heb ook al een heel mooi gekleurd Indiaas shirt en een shawl op de kop getikt!
Tot slot hebben we het weer goed voor onszelf geregeld, want geheel in Indiase stijl, volgen we yogales! Twee keer per week krijgen we met z’n drietjes privéles op het dak van ons huis. Gisteren hadden we onze eerste les: “Relax… relax… relax… relax the inner side of your body… and the outer side of your body… relax the right side of your body… and the left side of your body…” Daar kunnen we wel wat mee. :)

Nu gaan we naar een kookcursus!

Heel veel liefs!